නවකතාවක ගැටළු - "සියාමා" එළි දැක්වීමේ දී දීප්ති කුමාර ගුණරත්න විසින් කළ කතාව - 2, 3

නවකතාවක ගැටළු - "සියාමා"  එළි දැක්වීමේ දී  දීප්ති කුමාර ගුණරත්න විසින් කල කතාව -  1

දීප්ති කුමාර ගුණරත්න 

2 කොටස

පොතෙන් උපුටා ගැනීම

“එහෙත් අප සැම අත්විදිමින් ඉන්නා පොදු ඛේදයක්  අප හමුවේ නිරාවරණය කරන්නකි. දක්ෂ කතන්දරකරුවෙකු  ලෙස අජිත් ගොඩ නගන මෙම නවකථාව සියලු අන්තවාදයන් පිළිකෙව් කරන්නට පාඨක සිත් අවධිකරයි.  ”

               

                අපි ගත්තොත් නවකථාව පිළිබඳව මූලික නීති රීති සහ  න්‍යායට අනුව මේ නවකතාව වර්ගීකරණය කරලා නැහැ. දැන් ලංකාවේ මේ වෙලාවේ මේ  විචාරකයෝ කවුරුත් මේවා කරන්නේ නැහැ. කවුරුත් මේවා මේ වෙලාවේ කරන්නේවත් නැ. ඒ නිසා අපි හිතනවා දැන් යන විදිය හරියි කියලා. දැන් මම පොඩි උදාහරණයක් කියන්නම්.   

මම දේශපාලනයට එන 80 ගණන් වලදී ඒ වෙලාවේ මතුවෙච්ච ලංකාවේ ප්‍රධාන ප්‍රශ්නය තමයි පවුල ගතානුගතිකයි, රැඩිකල් නොවීම. ප්‍රඡාතන්ත්‍රවාදය සවුත්තු වීගෙන යනවා. මේක මීට වඩා රැඩිකල් වෙන්න ඕනි කියලා. බොහෝ පැරණි රාජ්‍ය ය, පවුල , ලිංගිකත්වය මේවා රැඩිකල් වෙන්න ඕනි කියන එක තමයි 80 දශකයේ මතු වුණු දේ.

            දැන් ඇවිත්  පවුල, රාජ්‍ය නැවත Restore නැතිනම් ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කරන්න කියන තැනට ඉල්ලීම් ඇවිත්, නැවත ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කරන්න පවුල, නැවත ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කරන්න සමාජය, නැවත ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කරන්න රාජ්‍යය  කියන තැනට ඇවිත්. ඒකයි මං කියන්නේ දයලෙක්තිකව අපි මේ චේන්ජ් එක තේරුම් ගත යුතුයි.

මම මේ දැන් කරන්නේ නව කතාව කියන Structure එක මොකක්ද, ඒක analyse කරන්නේ කොහොමද, ඒවට අපි යටත් වෙන්න ඕනිද සන්නස්ගල වගේ පිස්සො කියන කතා වලට, මේ කාලේ. ගොඩක් අය බයයි මේව එළිපිට කියන්න. මේවා මම හොයලා බලලා කියන්නේ. අපි මේවා කිව්වේ නැත්නම් නිවට වෙනවා. විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරු නිහඬයි.  යන්න කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලය ඉස්සරහ පාරට. පර්මීට් වලට ගත්තු තඩි වාහන කොච්චර තියෙනවද කියල බලන්න. ඒ වාහන වලින් මොනවද අපිට ගම්‍ය කරන්නේ? කිසිම Study එකක් නැති වාහන ආතල් ටිකක් එතන තියෙනවා කියලා. ඉතිං ඒ මිනිස්සු කොහොමද නවකතාවල් සම්බන්ධයෙන් න්‍යායන් හදන්නෙ මේ වගේ පාදඩයොත් එක්ක. බෑ බයයි.

  

අපි ඔන්න ඔය දේවල් තේරුම් ගන්න ඕනේ. කලබල වෙන්න ඕනේ නැහැ මං කියන්නේ. අපි මේවා කතා කරලයි නවකතාවට එන්න ඕනි. අපි මේක හරියට කිව්වේ නැත්නම් අපි ආත්ම වංචනිකයෝ. මම කිව්වේ මූලික වශයෙන් ඒ වෙනස .

Mia Farrow

මම තව උදාහරණයක් කියන්නම්. ඇමරිකානු සිනමා අධ්‍යක්ෂ වූඩි ඇලන් සහ මියා ෆරෝව් අතර සම්බන්ධයක් තිබුණා. එක් අවස්ථාවක මියා ෆරොව් වූඩි ඇලන් ගැන ලොකු විවේචනයක් කරලා එයාව අත හැරලා දානවා. එතනදි ඇමරිකානු මාධ්‍ය ගත්තේ මියා ෆරොව් ගේ පැත්ත නෙමේ  වූඩි ඇලන්ගේ පැත්ත. ඇමරිකානු  මාධ්‍ය කිව්වේ "කරුණාකර ඔබලාගේ පෞද්ගලික ප්‍රශ්න ගෙදරදී බලා ගන්න. එය සිනමාවට සම්බන්ධ නැහැ."

Woody Allen

 අපේ රටේ නම් ඒ සිද්ධිය වෙන්නේ අනිත් පැත්තට. අශෝක හඳගමගෙයි, අනෝමා ජනාදරීගෙයි ප්‍රශ්නේ අපේ පත්තරකාරයෝ උඩගෙඩි දුන්නේ අනෝමට. මෙන්න මේක තමයි වෙනස. අනෝමා ජනාදරීව හොයාගෙන ගිහින් අහනවා අරයගෙ පුරුෂ ශක්තිය හෙම කොහොමද කියල. ඉන්පස්සෙ ඉතින් අනෝමාත් ඇරලා දානවා දිගට හරහට. ඒවා පල  කරන්නේ මහා බෞද්ධයෙක් වන සිරි රණසිංහ. තක්කඩියා. ඒවා තමයි අපේ දරුවන්ට ඉන් පස්සේ යන්නේ. අපේ රටට  මුග්ධකම දෛනිකව දෙන ජඩයා මං කියන්නේ. ඒ යක්කු මැරෙන්නෙත් නැහැ. ලංකාවේ හොඳ හදවතක් තියෙන සංවේදී මිනිස්සු ඉක්මනින් මැරෙනවා. සේකර වගේ කෙනෙකු ඉක්මනින් මැරුණා. මෙයාලා අවුරුදු 150 ක් විතර ජීවත් වෙනවා. රට ඉවරයි මං කියන්නේ. ඒ ගොල්ලො තමයි දවසින් දවස, ලංකාව ව්‍යුහගත කරන්නේ. උදේට මොනවාද වෙන්නේ , දවල්ට මොනවද වෙන්නේ කියලා. ඒවා ව්‍යුහගත කරන්නේ මේ තක්කඩි රැළ. මේවා කිව්වම මාත් එක්ක තරහ වෙනවා. මේවා මෙවැනි සංවාද වලට හොඳ  නැහැ කියල, ගෙන්නනත් හොඳ නැහැ කියල හිතනවා. නමුත් මේවා  ඇත්ත.

             අපි බලමු මීළඟට  සියාමා සහ අපේ මේ කතා වස්තුවේ තියෙන ප්‍රධාන ටර්න්  එක. ඔබට පැහැදිලි ඇති නවකතාව සම්බන්ධයෙන්  විචාරයක් කරනවා නම් මූළික ගැටුම තමයි ආකෘතිවාදය සහ සදාචාරය. ඒ කියන්නේ form එක. මේ ෆෝම් එක සියාමා ගත්තත්, "රළ" ගත්තත් දෙකේම ආකෘතියේ තියෙනවා සමානාත්මතාවයක්. හැබැයි රළ නවකතාවට  වඩා සියාමා කියන නව කථාවේ සදාචාර පණිවිඩයක් තියනවා. අපි අහන්න ඕන ප්‍රශ්නේ තමයි මොකක්ද ඒ  සදාචාරය?

             එහි සදාචාරත්මක පණිවිඩය කියන දේ ගැන කාට හරි කතාකරන්න ඕන නම් කල්පනා කරන්න ඕන නම් කතා කරන්න  පුළුවන් නමුත් වෙලා නැහැ. මොකද මටත් තියෙන්නේ අර කිව්ව වගේම වෙලාවක්නෙ. ග්‍රැහැම් ග්‍රීන් ගේ සාහිත්‍ය විචාර රචනා , ඒක මහාචාර්ය සුරවීර පරිවර්තනය කරලා තියෙන්නෙ. ඇත්තම කියනවා නම් ලංකාවේ නවකතා විචාරය කළයුතු, අධ්‍යනය කළ යුතු සියලුම න්‍යායන් සහිත පොත් ටික පිළිවෙලට තියෙනවා. ඔය පහුගිය කාලේ කතා කරපු  කිසි කෙනෙක්  ඒවා බලන්නේ නැහැ. මම දැක්කා පහුගිය කාලේ ටෙනිසන් පෙරේරා මහතා ලොකු විවේචනයක් විචාරයක් පලකරලා තියෙනවා. මේ කාලේ පළවෙන  නවකතා පුද්ගලික අත්දැකීම් කියලා. එයාට තේරෙන්නේ නැහැ. එයා ඒක කිව්වේ මොකටද? "අප්පච්චි ඇවිත්" කියන නවකතාවට. "අප්පච්චි ඇවිත්" කියන නවකථාව කියවලා කියනවා මේකේ තියෙන්නේ  පුද්ගලික අත්දැකීමක් කියල. දැන් මෙයා මේ නවල් ගැන තියෙන තියරිය එක දන්නේ නැහැ. 

අපි ගමු "ඇනා කැරනිනා" නැතිනම් "යුද්ධය හා සාමය", දැන් මේවා  ඇතුලේ තියෙන්නේ මොකක්ද? පුද්ගලයන්ගේ ආත්මීය කාරණා ටික. ඒ ඒ දේවල් වලට මුහුණ දෙත්දි තියෙන ආත්මීය කාරණාටික. අපි කීවොත් එහෙම ඇයි  "දුහුළු මලක්" චිත්‍රපටියට වඩා විශිෂ්ඨ නිර්මාණයක්  ලෙස "හංසවිලක්"  ගන්නේ කියල. දෙකේම තියෙන්නේ එකම විවාහය හා  විකල්ප සම්බන්ධයක් අතර තියන ප්‍රශ්නය. හැබැයි ඇයි එකක් අනිත් එකට වඩා විශිෂ්ඨයි කියන්නේ. දෙවැන්න සදාචාරවාදය.. හංසවිලක් සාදාචාරවාදීයි. ඒ තුළ ආකෘතිය විතරයි තියෙන්නේ. ඒකෙන් කියන්නේ අරකත් නෙවී , මේකත් නෙවී කියලා. "දුහුළු මලක්" හිදි කියන්නේ "ඔබගෙන්දෝ ඔහුගෙන්දෝ මා හෙට දින සමුගන්නේ" කියන නන්දා මාලනිගේ ලස්සන සිංදුව කියලා නැවත කසාදේ අස්සට යනවා.

            එතකොට අපි රළ සහ සියාමා නව කතාව දෙක සන්සන්දනය කරන කොට සියාමා එකේ තියෙන Love story එකේ තියෙන මූලික  ප්‍රශ්නෙ තමයි, අපි ටිකක කල්පනා කරලා කියන්න ඕනේ. අපි හිතමු මෙහෙම, භක්ති කියන විචාරකයා කියන දෙයක් තමයි නවකථාවට විවිධ අයගේ හඬ  තියෙන්න ඕනි. එක්කෙනෙක් ගේ හඬ  විතරක් නොවෙයි.නවකතාවක විවිධ චරිත දේවල් කතා කරන්න ඕනි. බොහෝ දෙනාගේ කථිකා හඬ අප ඇසිය යුතුයි. දැන් සියාමා එකේ ගැටලුවක් නෙමෙයි  සියාමා එකේ තියෙන්නේ ඇත්තටම,  කොහොමද පිරිමියෙක් ෆැන්ටසයිස් කරන්නේ තමා කැමති ගැහැණියව? ඒකට සම්බන්ධ වෙනවා කියලා අපි හිතනවා යම්කිසි ඉන්  බාහිර දෙයක්. ඒ තමයි අර අන්තවාදය. නමුත් අපි කල්පනාවෙන් මේ නව කතාවේ ආත්මීය  පැත්ත බලනවා නම් නවකතාවේ වැඩිපුර තියෙන්නේ  ජාතිය පැත්ත. ඒකේ නැහැ විසදුම්.  සමහර කතාවල විසඳුම් දෙන්න යනවනේ.

            එතකොට මේ නවකතාවේ මූලිකම වැදගත්ම දේ තමයි එක තැනක තියෙනවා  සියාමා කියනවා අර පිරිමි  චරිතෙට. "අපි දෙන්නා ටිකක් ආශ්‍රයක්  කරගෙන යනවා."  නමුත් ඒක ‘’නම්“ කරන්න එපා. මේකට යන්න දෙන්න ඔහේ. ඒකට දෙන්න එපා ආකෘතියක්. මේක කියන්නත්  එපා කාටවත්. ..... මම හිතන්නේ මේ නව කතාවේ මතු කරගන්නම තිබුණු තැනක් අවස්ථාවක්. නමුත් ඒක එච්චර එළියට ආවේ නැ. ඉන්පස්සේ යටපත් වෙලා, වෙන වෙන පැතිවලට යනවා. ඉස්සරහට නවකතාවක බීජය සංවර්ධනය කරනවා නම් ඔන්න ඔය දේ වැදගත්. 

3 කොටස

ඔන්න NGO එකක් තියනවා. ඒකෙ පිරිමියෙක් තමයි ප්‍රධානියා. වැඩ කරන ලස්සන තරුණියෝ ඉන්නවා. එක තරුණියක් කැමතියි මේ හොඳ, ගුණ ගරුක, දේශපාලන වශයෙන් ඉතා සංවේදී හිත හොඳ නායක පිරිමියාට. අග්නිදිග ආසියාවටම මානව හිමිකම් බෙදා හරින පිරිමියෙක්. ඉතින් ඔහු  දෙසට  ඇය හැරෙනවා. ඇය හැරිලා අහනවා" මම නම් ඔබට පණවගේ ආදරෙයි. ඔබ මට ආදරේද?". එතකොට අපේ  කකුල් වෙව්ලන්න පටන් ගන්නවා. සට සට ගාල.  මොකද එයා ඒ වගේ පිරිමියෙක් කියන්නේ බොහෝ විට OBSESSIONAL.  

LOVE  එකේ තියෙන ප්‍රධාන ගැටළුවක් තමයි LOVE එකේ වස්තුව ලබා ගත නොහැකි වීම. දැන් ඒ කියන්නේ TITANIC  වගේ. මේ සියාමා නව කතාවේ ඒක තියෙනවා. මෙතන ඉන්න මේ සාර්ථක විවාහ ගත කරන අය ඉන්නවනේ. සාමාන්‍යයයෙන්  රේඩියෝ වැඩ සටහන් වලට ගියාම අහනවා 
"ඔබගේ විවාහ ජීවිතය සාර්ථකද?" වැනි දේවල්. 
"ඔව් අති සාර්ථකයි "කියල අපි උත්තර දෙනවා. 
එවිට නිවේදකයා කියනවා "අපිට තේරුණා ඔබ සාර්ථකයි"කියලා. ඒ වෙන දෙයක් නොවෙයි. සාර්ථකයි කියන්නේ නීරසයි කියන එක. ආදරේ කියන්නේ ලැබෙන්නේ නැති වස්තුවකට. ලැබෙන්න බෑ . FAIL වෙනවා කියන එක. ඒ FAIL විල්ල මේකේ තියෙනවා. මේ FAIL විල්ල පොඩ්ඩක් අවුල් වෙලා තියනවා හොස්පිටල් එකක් ඇතුලේ. සාමාන්‍යයෙන් හොද LOVE එකක් HOSPITAL වලට යන්න හොඳ නෑ කියල මම කියන්නෙ. ඒක පොඩ්ඩක් ඊට මෙහායින් වුණා නම් අර මොකක් හරි මල්වත්තක වගෙ වුණා නම් හොඳයි. මම ඒකයි කියන්නේ .  අජිත්ට මේ ප්‍රශ්නය එන්නේ බ්ලොග් වල ලියන එක. මේක එහෙම එකක් නෙවී (වෙනත් පොතක් පෙන්වමින් ). ටිකක් වාඩි වෙලා හුඟක් වෙලා ලියපු එකක්. ඉක්මනින් බිත්තර දානවා වගේ ලියපු එකක් නෙමේ. අජිත්ටත් පුළුවන්නේ ලියන්න. අජිත්ගේ නවකතාවේ වස්තුබීජය ඉතාම හොදයි. හැබැයි මේක සවුත්තු වෙනවා හයියෙන් ලියන්න ගිහින්. දැන් මේ වගෙ හයියෙන් ලියන අය ඉන්නවා විශාල ප්‍රමාණයක්. අපේ සමන් කුමාර එහෙම ලියන්නේ අත් දෙකෙන්. අත් දෙකෙන් නවකතා දෙකක් ලියනවා. 

            පහුගිය කාලේ හුගාක් අය මගෙන් ඇහුවා ඔයා ඇයි න්‍යායික කෘතියක් ඉදිරිපත් නොකරන්නේ කියලත්, වෙලා නැහැ. එහෙම දඩ බඩ ගාලා ලියන්න ගියොත් මොකද වෙන්නේ.  ලියන්න බැහැ. 

           
මේ වගෙ වස්තු බීජයක්  තව ටිකක් මෝරන්න දීලා, තවත් අය එක්ක සාකච්ඡාවට බඳුන්  කළා නම් වඩා හොදයි කියලයි මම කියන්නේ. ඒක වෙලා නෑ. මම ඊළඟට කියන්න ගියේ සාමාන්‍යයෙන් OBSESSIONAL ඒ කියන්නේ ග්‍රස්ථික නියුරෝසිකයන්  ට වැටෙන ගැහැණු පිරිමි  structure දෙක ඔය දෙක. අනික පර්වර්ට් අය. පර්වර්ට් අය මෙතැනට එන්නේ නැහැ. මම එනවා කිව්වම ඩ්‍රැකියුලා ආව වගේ තමයි උදාහරණකෙට සන්නස්ගලල වගේ අය  එන්නේ නැහැ කවදාවත්. ඒ ඩ්‍රැකියුලා සූර්යා දැක්කම පිච්චෙනවානෙ. ඒ වගේ පර්වර්ට් අය ඒ කියන්නේ සරලව අනෙකාගෙ විනෝදය රඟ දක්වන එක කරන අය. ඒ සඳහා උදාහරණයක් ගමු හිට්ලර් ව. හිට්ලර් ජර්මන්  ජාතියේ විනෝදය දන්නවා එයා. ජර්මන් ජාතියේ විනෝදය කුමක්ද? ජර්මන් ජාතිය කියන්නේ මොකක්ද ? පාරිශුද්ධ ජාතියක්. වෙන කිසිම ජාතියක් මිශ්‍රවී නොමැති ශුද්ධ වූ ජාතියක්. ප්‍රශ්න නැති ජාතියක්. ධනවාදය නැමැති නරක දෙයක් ඇවිත් ජර්මන් ජාතියව විනාශ කරනවා. ඒ නිසා මේ ධනවාදය කියන එකේ ප්‍රතිවිරෝධතා නැතිව නියම පරමාදර්ශි ධනවාදයක් ජර්මනියේ හදන්න. මොකද දැන් ඒක කරන්න ගියාම සිද්ධ වුනේ. අනුන්ගේ විනෝදය තමන් දන්නවාද?   දැන් අපි මෙහෙම කියමු.

 දැන් කවුරුහරි පර්වර්ට් කෙනෙක් එනවා මං  ළඟට. එයා ඇවිත් කියනවා 
"මම ඔයාගේ කණ සූප්පු කරන්න කැමතියි"
කියලා. මම අහනවා,
"ඔයා කොහොමද දන්නේ මගේ කණ සූප්පු කරන්න? ඇයි මොකටද මගේ කණ සූප්පු කරන්නේ"
කියලා. 
එයා කියනවා 
"මම දන්නවා ඒක" කියලා. මම නැවත අහනවා, 
"ඔයා කොහොමද ඒක දන්නේ" කියලා. 
එතකොට එයා කියනවා 
"මම දන්න නිසාම නොවෙයි ඔයාගේ මූණ දිහා බැලුවම මට  හිතෙනවා ඔයාට කණ සූප්පු කරගන්න  ඕනේ කියල වගේ ." කියලා.

දැන් අපේ සමහරු ඉන්නවා කණ දෙනවා. දැන් මගේ විනෝදය මාත් එක්කනේ, මමනේ තීන්දු කරන්න ඕන. නමුත් ඒක එයා තීන්දු  කරන්නේ. ඔන්න ඕකයි පර්වර්ට් කියන්නේ. ඔන්න ඔය pervert අයගෙන් තමයි දැන්  අද ලංකාවේ දේශපාලනඥයෝ, කලාකාරයෝ කියන අය, කෙටිනාට්‍ය කාරයෝ, අර  නාට්‍ය මේ නාට්‍ය  වර්ග පිරිලා තියෙන්නෙ. ඒ අය ඇවිත් කියන්නේ  ඒකනේ, 
"ඔබගේ විනෝදය මම දන්නවා".

 මේ සියාමා කෘතියට අපේ වාසනාවට ඒවා ඇවිත් නැහැ. මේ පොතේ කියනවා ඔබගේ ආශාව මම දන්නේ නැහැ කියලා. සියාමා ගේ ආශාව දන්නේ නැහැ පෙම්වතා. පෙම්වතාගේ ආශාව ඒ දෙන්නම දන්නේ නැහැ. ඒ නිසා තමයි මේක ආදර කතාවක් වෙන්නෙ. අපි ඒක තේරුම්ගන්න ඕනි.

            මේ වගේ කාලෙක ආදර කතාවක් ලියන්න පුළුවන් වීම  හරි වැදගත්. ඒ ඇයි? මේ කාලේ කවුරුත් ආදරේ විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. ඒ කියන්නේ මිනිස්සු හැමෝම අනික් කෙනා ගැන අවිශ්වාසයෙන් ඉන්නෙ. එතකොට ආදරේ කරන්න බෑනේ. ආදරේ කරන හැටි මේකෙත් තියෙනවා. හම්බුවුණා, ටක් ගාල ආදරෙයි කිව්වා, ෆේස් බුක් එකට ගිහිල්ල ප්‍රොෆයිල් එක චෙක් කළා. ආ මෙයා කොහෙද ඉන්නේ , මෙයා මෙහමයි වගේ. ඒවා හොයන්න ගියොත් ආදරේ කරන්න බැහැනෙ. මම හැබැයි මේ කතාව බලත්දි එක දෙයක් හිතුවා. අනිවාර්යයෙන්ම වෙයි කියල. එහෙම වුනේ නැහැ. මම හිතුව අන්තිම හරියේ ,  සියාමා කියයි කියලා 
"මම අද ඔයාට මේ දුක් වේදනා ටිකක්  කිව්වේ බොරුවක්, ඔයාගේ අවධානය යොමු කර ගන්න." එහෙම වුණානම් මේ කතාව රෝමියෝ ජුලියට් වගේ වෙනවා.

            මම කියන්නේ නන්දනල කැමති වෙන එකක් නැහැ. ඒ කියන්නේ මම කියන්නේ මේකේ තියෙන දේවල් ඔක්කොම වෙන්න ඕනේ. මේකේ කියනවානේ එයාට වෙච්ච විශාල අකරතැබ්බ ගොඩක්, මාව දූෂණය කරපු හැටි, මගේ පවුල විනාශ කරපු හැටි, කොච්චර මම තාත්තට ආදරය කළාද ඒ තත්ත්ව  මෙච්චර  විනාශ කලා. ඔන්න ඔහොම ඔහොම  ඇවිල්ල ආයිමත් කිව්වා නම්,
"ඔබේ ආදරය දිනා ගැනීමට සඳහා  මා කළ බොරුවක් මේය" කියලා.
 මම හිතන්නේ,  ලෝකෙ ගොඩක් දේවල් හා දේශපාලන ව්‍යාපාර වෙනස් වෙනවා.  මොකද බොහෝ දෙනා දේශපාලනය  කරනවා කියා කරන්නේ බොරු. ඒ බොරුවට ගහන්න තිබ්බෙ මේකෙන්.

 චිත්‍රපටියත් තිබ්බා The leader කියලා. ඒකේ ඒ චරිතය මැරුම් කනවා. ඒක කියන්නේ නැහැ. ඒ නිසා එයා ලියපු ඒ Art work  එක ග්‍රේට් එකක්. එතකොට අපි තේරුම්ගත යුතු දේ තමයි ඔන්න ඔය ආදරයේ මූළික structure එක මේ සියාමා තුළ තියෙනවා.

            ලෝකේ තියෙන ශේෂ්ඨතම ආදර නව කතාවල තියෙන ලක්ෂණය තමයි ඒ දෙන්නා එකතු වෙන්නේ නැහැ. වෙන් වෙනවා. ඉතිං ඒක මේකෙ තියෙනවා. මොකක්ද එහෙනම් තියෙන ගැටළුව. ගැටළුව තමයි මම කිව්ව මේ කතාවේ අන්තර්ගතය ගොතනකොට ඉල්ලා සිටින කාලය ලැබිලා නෑ. ඒ නිසා හයියෙන් ලියලා දාලා. ඉතාම  ප්‍රවේගකාරී ලෙස ලියලා දාලා තියෙනවා. මම හිතන්නේ ඒකම තියෙනවා අප්පච්චි ඇවිත් නව කතාවත් අධික වේගයෙන් ලියලා දාන්නෙ.

මෙන්න මේකත් තියෙනවා මේ කාලේ සමාජ වැඩ කරන අයට ඇතිවන ආතතියත් ඒක.  මේක ඉක්මනින් කළේ නැත්නම් ඔබ අසාර්ථක වනු ඇත.  මේ පොත ඉක්මනින් නොලියා ඔබ බදාදට මියගියහොත්  ඒ නිසා මම ටග් ගාලා අඟහරුවාදාට පොත ලියනවා.  මේ කාලේ අපි හැමෝම බියක් තියෙනවා අපි අසාර්ථක වෙයි දෝ කියලා. ඒ නිසා ඉක්මනින් ඉක්මනින් දේවල් කරනවා. ඒවා මේ නව කතාවේ දියුණු කරගත යුතු තැන්  අජිත්ට තියනවා. මේ නව කතාවේ කියන්න ඕන දේවල් තියෙනවා.  මේවා විචාර කලාවේ හුඟක් අය කියන්න ඕන දේවල්.

නමුත් ඒවා කියන්නේ නැහැ.  හරි තව ටිකක් තියනවා කියන්න.. නමුත් මේ ඇති.බොහොම ස්තූතියි.

~~දීප්ති කුමාර ගුණරත්න