මැයි මාර විකාරයේ ඉන්නේ හීන දකින්නෙක් ද පීපින් ටොම් ද

අපේ ප්‍රසිද්ධ හිටපු බ්ලොග්කරුවෙක් හෙම ෆේස්බුක් එකේ විකාර සහගත කතාවක් ලියල තිබුන නිසා මේ පාර  ලංකාවේ ඉන්දෙද්දී 'මැයි  මාර ප්‍රසංගය ' කියන පොත  ගත්ත සරසවි එකෙන් .  මුද්‍රණ වාර දාහතරක් ම ප්‍රකාශ වුනු ස්වර්ණ පුස්තක සම්මානයේ මුල් කෘති පහට තේරිලා තියනවා කියන්නේ ඉතින් පට්ටම පට්ට පොතක් කියල හිතුනා.  බලනකොට පොඩි පොතක්. පිටු 108 යි , රුපියල් හත්සියයි .  ලන්ඩන් එන අතරවාරයේ ෆ්ලයිට් එකේදිම කියවල ඉවර කළා .  

දෙයියන්ට  ඔප්පු වෙච්චාවේ  (ඉන්නවනං බුවාලා)   , ලංකාවට වෙලා තියෙන සන්තෑසිය ට එක හේතුවක්  මෙන්න මේ  වගේ පොත් සහ කලා  කෘති වලින්  ඉදිරිපත් කරන ආලය /ආදරය පිලිබඳ දෘෂ්ටිවාදය කියාල  හිතුන .  දැන් සිනමාවටත් අරගෙන කියල ආරන්චියි .  මම  මේ කල්පනා කරේ මොන  කතාව ද  සිනමාවට නගන්න  කියල. හොරෙන් බලන එකද නෙල්ලි උයන එකද?

ආදී කාලයේ ඩබ්ලිව් ඒ සිල්වා ගේ ලක්ෂ්මි වගේ කතා .  ඊට පස්සේ වික්‍රමසිංහ ගේ විරාගය , ගම්  පෙරලිය වගේ පොත් ,  ජයලත් ගේ ගොළු හදවත වගේම බ්‍රොන්ටේ ල ගේ වදරින් හයිට්ස් , එතකොට ජේන් අයර් , ටෝල්ස්ටෝයි ගේ ඇනා  කරේනිනා  වගේ පොත් කියවපු අපට සීයට  පනහේ ලව් එකක් තියන කතාවක් ශ්‍රේෂ්ඨයි කියල ස්වර්ණ  පුස්තක විනිශ්චයකාර සෙට් එක කියනවා .  ඒ ගොල්ලගෙ හිස් ගෙඩි ඇතුලේ මොනවාද තියෙන්නේ කියලා බලන්න   හිතෙන්නේ නැත්ද 

කතාව කියවනකොට ඉස්සෙල්ලම මතක් වුනේ වර්ණපාල මෙතඩ් එක .  අර පේරා වලද කොහෙද විශ්ව විද්‍යාල සිසුවෙක් හිත ගත්ත සිසුවියක් යාලු කර ගන්න දැම්ම උප්පරවැට්ටිය .  හැංගිලා ඉඳන් කියනවලු "ආ වර්ණපාල කොහොමද? " අන්න වර්ණපාල ගේ කෙල්ල යනවා. වර්ණපාල හරිම වාසනාවන්තයි " කෙල්ලත් අන්තිමට හොයල බලල කවුද මේ  වර්ණපාල කියල. අන්තිමට කෙල්ල  යාලු වුනාලු .  ඇත්ත කතාවක් ලු .  හැබැයි ඒ වර්ණපාල ට ගටක් තිබ්බ එහෙම කරලා  හරි කෙල්ල යාළු කර ගන්න .  මැයි මාර විකාරයේ සමිධ කියන්නේ එහෙම ගටක් වත් නැති  සීයට  පනහේ  ක ආදරවන්තයෙක් .  ආදරවන්තයෙක් නෙමේ මේක එක්තරා විධිහක මානසික ලෙඩක් නෙමෙයිද?

සමිධුකියන චරිතය අර කිසිත් නොදන්නා ගැහැණු ළමයා දිහා බලල නිකන් ඉන්නේ නැහැනේ .  එයාට  ආදරය කරනවා .   සීයට  පනහේ ආදරේ .  අවුලක් නැහැ .  අවුල තියෙන්නේ හැමදාම නොකිය එයා දිහා බලන් ඉන්න එකත් නොවේ ,  හැංගිලා බලන් ඉන්න එක .  පීපින්  ටොම් කියන්ඔනේ න්න ඔයවගේ කට්ටියට .  එක වෙලාවක පියාගේ සොහොන ගාව  ඉඳන් බලන් ඉන්නවා .  තව වෙලාවක තව තැනක .  කෙල්ල මැයි  මාර  මල් වලට ආසයිද  කියල බලන්න මල් ඔක්කොම කඩන් ඇවිල්ල , ගහේ  කඩදාසි මල් එල්ලනවා .   අර කෙල්ලට මාර මානසික වධයක්  දෙන්නේ .   එසේ මෙසේ මානසික ව්‍යාධියක් නෙමේ තිබිල තියෙන්නේ .  ඒ වුනාට පොතේ කතුවරයාට ඒ වැඩේ හෙන ශ්රුන්ගරාත්මක ආදර  සංධ්වනියක් .   එයාට  පේන්නේ  නැහැ මෙතන අවුල .  

අර unrequited  love  කියල එකක් තියෙනවා තමයි .  අනිත් කෙනා දන්නේ නැතිව වුනත් හදවතින් ආදරේ කරන .  ඒකෙ  අවුලක් නැහැ තමුන්  ස්ටෝකර් කෙනෙක් හෙවත් පස්සෙන් යන්නෙක් හෝ හොරෙන් බලන්නෙක් නොවී .  

දැන් ගැහැණු කෙනෙක්ට කවුරුහරි එයාලා  දිහා බලන් හිටියොත් තේරෙනවා , හැඟෙනවා නේද?  සමහර විට අපිටත් එහෙම දැනෙන වෙලාවල් තියනවා කවුරු හරි බලන් ඉන්නවනම් .   නමුත් කාන්තාවන්ට ඒක  වැඩියි .  අර ගැහැණු ළමයා කොපමණ  බයෙන්ද  අර ඔෆිස් එකට එන ගමන එන්නේ ඇත්තේ .  අදත්  අර යකා උලමා වගේ බලාගෙන ඇති කියල හිත හිත බයෙන් ගැහි ගැහී .  ඒ මනුස්සයාට මල් ගහක් දිහා , ගඟක්, දොළක්,  ගහක් කොළක්  දිහා බලන් ඉන්න විධිහක් නැහැ නිදහසේ .  සොහොන් පිට්ටනියේ හැංගිලා පවා බලන් ඉඳල කියන්නේ ඉතින් .  හොඳ වෙලාවට ඔෆිස් එක වැහුවේ .  එයා නතර වුනා වුනාමයි ආයි  මේ මානසික ව්‍යාධි කාරයෝ දෙන්න ඉන්න පැත්ත පළාතේ ඇවිත් නැහැ .  ජිවිතේ බේරුනා කියල හිතන්න ඇති .  

ගැහැණු කෙනෙකුට එහෙම තේරෙන බව කතුවරයා 94 වෙනි පිටුවේ සඳහන් කරනවා .  හිතුනේ නැත්ද එක පාරක් දෙපාරක් බලන කොට , හැංගිලා ඉඳන් බලන කොට එයාලට තේරෙන බවත් ඊට පස්සේ අනිවාර්යයෙන්ම කෙල්ල ඉදිරිපිටට ගිහින් අහන්න ඕනේ බවත් .  තුන් සැරයකට  වඩා ඒක  ඉදිරියට ගියොත් එතන තියෙන්නේ වෙන ප්‍රශ්නයක් .  මේ මිනිහා අහන් ගටක් නැති කෙනෙක් කියල හිතයි .  එහෙම නැත්නම් මනෝ කාරයෙක් කියල හිතයි .  ඕන තරම් ඒ වගේ කතා අහල තියෙනවා .  යෙහෙලියන්ම කියල .  

අර මතකද විශ්ව විද්‍යාලයේ එකට ඉගෙන ගත්ත පෙම්වතියට සබඳතාවයෙන් අයින් වුනා කියල පිහියෙන් ඇන්න  පරණ පෙම්වතා .  අන්න මේ වගේ අය . මොකද අයින් වුනහම වුනත් තමා ගේ පනහේ  ආදරේ හොඳටම ඇති කියල හිතන කට්ටිය. තව අර බස් එක ගන්න එනකොට බෙල්ල කපල මරපු හිටපු පෙම්වතිය .  මේ ලිපිය ලියන අතරේම ඊයේ තව මිනී  මැරුමක් වෙලා .  පෙම්වතිය පොඩි කෙල්ලෙක් .  වයස විසි එකද කොහෙද , පාසැල්  කාලේ  අවුරුදු පහක ප්‍රේම සම්බන්ධයක් ලු .  ඒ කියන්නේ අවුරුද 16 දී. අම්මා  කීව  නිසා ටිකක් ඉඳල බලමු කියපු ටිකට .  ඒ කියන්නේ ඒ ආදරෙත් වැඩියෙන්ම ඒක  පාර්ශ්වීය .  ඒ කෙල්ලත් ඊයේ පිහියෙන් ඇනල . මේ ඒක  පාර්ශවිය  ආදරය උස්සල ප්‍රේමනීය කරන එක විපාකේ  තමයි ඔය . 

අර වෛද්‍යවරියට හදි  කල කෙනා මොන වගේද දන්නේ නැහැ .  පන්සලක හිටියනම් මොනවට මුහුණ දුන්නද දන්නේ නැහැ .  හමුදාවේ හිටිය එක නිසා ඇතිවුණු මානසික ප්‍රශ්නත් තියෙන්න ඇති .  ඒක  පාර්ශ්විකව ආදරයක් ඔහොම අයට  තියෙන්න ඉඩ කඩ වැඩියි . 

ගාමන්ට් යන තරුණිය ට හැදී කරලා ඝාතනය කළ  වෛද්‍යවරයටත් ඔය ප්‍රශ්නෙම තියෙන්න ඇති .  ආදරය කරන කෙනෙකුට කියන්න බැරි කම .  ඒ නිසාම අරවගේ අපරාධ කරන්න යොමු වෙන්න ඇත .  

ඒ මදිවට සමහරු කියනවලු කොටට  ඇඳගෙන යන්න ඇති ඒ වෛද්‍යවරිය .   බැඳලා නැත්තේ ඇයි  වගේ කතා .  ඒ වගේ ලියන උන්ටත් තියෙන්නේ මානසික ව්‍යාධි .  අවංකවම  කියනවනම් ලංකාවේ  මනෝ චිකිත්සක වරු අඩු ඇති .  ලංකාවේ පුවත්පත් වල පවා මේ ඒක  පාර්ශ්වීය සබඳතා, දෙන්නම එකතුවෙලා අරන් ගිය සබඳතා වගේ සලකල ලියන්නේ .  කාන්තාවෝ ඒකට  කැමති වුනාද නැත්ද කියන එක අදාල නැහැ පත්තරවලටත් .  

 

අර හදපු මල් ගහේ එල්ලපු වෙලාවේ සමිධ හොරෙන් බලන් ඉඳල "මං  පහුවද උදේම ගිගිල්ල සොහොන ළඟ බලාගෙන හිටියා .  එයා ආවා. එයා දැක්ක ගහේ  මල පිපිලා තියෙනවා .එයාගේ මූණේ  ඇති වෙච්ච් සතුට ...."කෙල්ලගේ මුහුණ කොහොම වෙතත් අර වගේ මානසික ප්‍රශ්නයක් තිබෙන කෙනෙකුට තමන්ගේ පැත්තට බයස් ව තමයි හිතෙන්නේ . 

 අපි හැමෝටම මේ වගේ අත්දැකීම් තිබුන හෝ තියෙන්නේ ඇති පාසැල්  යන කාලේ . අටේ නමයේ පන්තියේ ඉඳන් උසස් පෙළ වෙනකන් .  ඒ තිබුණු සංස්කෘතික සමාජය තුල . ඒකෙ  අවුලක් නැහැ .  ටියුෂන් යන කාලේ  කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක් දිහා බලන එක ,  පස්සෙන් යන එක තියෙන්න ඇති හැමෝටම වගේ.    දැන්නම් කාමර වලටත් යනවා ඇති .  ප්‍රශ්නේ ඒක  නෙමේ .  වැඩිහිටියෙක් ඒක  කරන එක .  ඊට පස්සේ ඒක  උතුම් ප්‍රේමයක් කියල ටැග්  කරල පොතකුත් ලියල. අවුලක්  නේ .  මයිකල් ජැක්සන් පොඩි කොල්ල  කාලේ  හෝ ගැටවර වියේ (ටීනේජර් ), පිරිමි ළමයෙක් එක්ක කාමරේ නිදා ගන්න එක ප්‍රශ්නයක් නෙමේ .  නමුත් වැඩිහිටිකයෙක්  වශයෙන්  පොඩි පිරිමි ළමයෙක් (අනුන්ගේ ළමයෙක් )  එක්ක නිදා ගන්න එක ප්‍රශ්නයක් .   

කතුවරයාට තිබ්බේ දේවල් දෙකයි කරන්න .  හොඳ යහළුවෙක් වශයෙන්  විකාර කරන්න නොදී අර මනුස්සයාව  ඇදන්  ගිහින් කෙල්ලව මුලිච්චි කරවලා කෙළින්ම  කියන්න ඒ ලස්සන තරුණියට .  එහෙම නැත්නම් ,  එයා  එන්නේ නැතිනම් මනෝ වෛද්‍යවරයෙකුට ගිහින් පෙන්වන්න .  ඒ මනුස්සයා සුවපත් වුනානම් සතුටෙන් වෙන කසාදයක් කරගෙන හෝ නොගෙන ජිවත් වෙයි ඉතිරි කාලය .  එච්චරයි නේ අවශ්‍ය .  

කොළඹ ගමයා - 21//03/2025