ජපන් ගමන් - ටෝකියාවේදී පළමු දවසෙන් දෙවෙනි දවසට

ඔය දුර ගමනක් යද්දී මොකක් හරි මගුලක් වෙන සීන්  එකක් තියෙනවා මට .  සමහර විට මේවා සාමාන්‍ය දේවල්. ඒ වුනාට මට ලියන්න තල්ලුව එන්නේ මේවයින් . අපේ ගුවන් ගමන පරක්කු වුනා ලන්ඩන් හීත්‍රෝ  වලදී .  ඒ මදිවට හොන්කොන් වලට බෑවට පස්සේ යානය යනවා යනවා කෙළවරක් නැතිව , විනාඩි විස්සකට වඩා ගිහින් නැවැත්තුවේ .  අනිත් ෆ්ලයිට් එකට යන්න පැයයි  තිබ්බේ , තව පරක්කුයි .   දැන් දුවන්න බලාගෙන එලියට ගියා .  

ගුවන් යානයෙන්  එළියට  ඇවිත් අර පාලමින්  එලියට එනකොටම මෙන්න මැජික් කෙල්ල ඉන්නව බෝඩ් එකක් උස්සන් .    කනෙක්ටින්  ෆ්ලයිට් එකට යන පස් හය දෙනෙක් එකතු කරගෙන එයාගේ පස්සෙන් එන්න කියල එක්කන් ගියා චෙකින් කරන තැනට. එතැන  ක්වික් චෙකින් පෝලිමෙන් ඇතුළට දැම්මෙව්වා . ඒ යන අතරේ අර ටික්  ටොක්  නිළියක් බැංකුවක  ඇලවෙලා  ගඟ වෙලා  ඉන්නව ෆොටෝ එකකුත් ගහ ගත්ත .    

හොන්කොන් ගුවන් තොටුපොළ  ඒ අතින් හුඟක් හොඳයි කාර්යක්ෂමතාව අතින් .  ඔයිට කලින් ඩුබායි වලදී දෙපාරක් ෆ්ලයිට් එක මිස් වෙනවා .  අර බෝඩ් උස්සන් එන අයට  අමතක වෙලා .  ඉස්තාන්බුල් එයාපෝර්ට් එකේ හෙන ඈතින් කනෙක්ටින්  ෆ්ලයිට් වලට  ගේට් තියෙන්නේ .  අහන්න කෙනෙක් වත් නැහැ . 

මගදී බිරින්දෑ  ඒත්  කිව අපේ ගමන් මළු  මාරු කරන්න වෙලාවක් නැති වෙන්න ඇති නේද කියල .  ජපන් ආගමන විගමනෙන් කරදරයක් නැතිව එලියට ආවා . ආගමන විගමනේ හිටියේ අර ජපන් ඇනිමේ කතාවල ඉන්නවා වගේ තරුණ කොල්ලෙක් .  මූණ දිහාවත් බැලුවේ නැහැ . 

කීව  වගේම බෑග් දෙක ඇවිත් නැහැ කියල බඩු එන බෙල්ට් එක දිහා බලන්  ඉන්නකොටම අපට තේරුණා .  එන්න පොඩි ගෑණු  ළමෙක්  ඇවිල්ල අහනවා , ඔයාල ලන්ඩන් හොන්කොන් ෆ්ලයිට් එකේ ඇවිල්ල හොන්කොන් ඉඳන්ද ආවේ කියල .  කෙල්ල පොඩියි කියන්නේ ඇත්තටම මටත් වැඩිය උසින් අඩුයි ,  එයා තමා  ඔය පින්තුරෙ  ඉන්නේ .   මම දැක්ක දෙයක් තමයි බෑග් එන බෙල්ට් එකේ මැද  පොඩි ඔෆිස් එකක් වගේ තියනවා .  ඒකෙ  ෆ්ලයිට් විස්තර ඔක්කොමදාපු ටර්මිනල් එකකුත් තියෙනවා .  හැම බෙල්ට් එකකම  තියෙනවා .  මේක මම අනිත් රටවල දැකල නැහැ .  ලගේජ්  නැති වුනොත් හොයන්න තුත්තුකුඩි  යන්නෝනේ.

අක්කෝ, අපේ අත්තගේ ,  මුත්තාගේ  කිත්තාගේ විස්තර  ඔක්කොම ගත්ත ,  නෑ , මන් කිව්වේ ඊමේල් එකයි ,  ලන්ඩන් ලිපිනය ,  යන හොටෙල් එකේ ලිපිනය සහ දුරකථන අංකය වගේ දේ .  එයා එතනදීම කෝල්  කලා අර හෝටලේට .  කතා කරලා දැන  ගත්ත අපට බුකින් එකක් තියනවා කියල .  මගේ ලගේජ් එක ලොක් කරලද  තියෙන්නේ කියල අහල ,  කස්ටම් එකෙන් ඇහුවොත් කියල යතුරත් ඉල්ලා ගත්ත ඉබ්බා අරින්න . ඊට පස්සේ අපිව කස්ටම් එක ගාවට ඇවිත් නිලධාරියට කියල එලියට දැම්ම .  ජපානේ කස්ටම් ඩික්ලරේෂන් එකක්  කරන්න ඕනේ . ඊට පස්සේ කස්ටම් ඔෆිසර් කෙනෙක් ඒ ෆෝම් එකයි පාස්පෝර්ට් එකයි චෙක් කරනවා . 

ටැක්සි රියදුරු මහත්මයට ඉංග්‍රීසි බැහැ  .  අපට ජපන් බැහැ . යන්තන් ගුගල් පිහිටෙන්  එයාවත් හොයා ගත්ත . ටෙක්නොලොගිය ඈ .  මෑන් මගේ නම ගහල කොළයක්  අරන් ඇවිත් ඒක  සාක්කුවේ දාගෙන  අපිව හොයනවා . 

ටැක්සි නිකන් ලන්ඩන් ටැක්සි වගේ .  (වෙන ඒවත් තියනවා .  ටොයෝට තමා වැඩිම . ) මොබයිල් චාජින්  පෝට්  එකක් සහ ටෙලිවිෂන් එකකුත් තියනවා ටැක්සියේ .

හොටෙල් ස්ටාෆ් එකනම් මරේ මරු . පුංචි ගැහැණු ළමයි තුන්දෙනෙකුයි තරුණ පිරිමි ලමේකුයි හිටියේ අපි යනකොට .  කොනිචිවා (හෙලෝ )  කියල කෑ  ගැහුවා .  ඊට පස්සේ රූම්  හෙම ඇරෙන්ජ් කළාට   පස්සේ තේ පැකට්, බොඩි ලෝෂන් වගේ ඔය හැම තැනම  දෙන අනම්  මනම් ටිකත් දුන්න ගෙනියන්න.  වැඩේ කියන්නේ පිජාමා  එකකුත් දුන්න .  මට හරියටම හරිනේ සයිස් එක .  සාමාන්‍යයෙන් රේසර් එකක් ,  දත් බුරුසුවක් ,  ටුත්පෙස්ට්, ටවල් වගේ දේ කොහොමත් දෙනවනේ .  ඊට අමතරව තමා  පිජාම එක .  මිට කලින් හිටි යුරෝපේ හෝ ලංකාවේ හෝටල් වල තිබුනේ නැති ෆැසිලිටි  එකක් .  පස්සේ දැන  ගත්ත ජපානේ ඔක්කොම හෝටල් වල දෙනව කියල . ඉතින් සුට්කේස් දෙක ආවේ නැහැ කියලවුලක් වුනේ නැහැ .  

අර ගැහැණු ළමයි , රොබෝවරු වගේ නේද කියල මම බිරින්දෑ ට නිකමට කීව . එයා කීවේ  එහෙම පුරුදු කරලා වෙන්න ඇති .  හැබැයි පහුවදා  උදේ විතරක් නෙමේ දකින දකින හැම වෙලේම උන් හරිම ආචාර ශිලියි .  කෙල්ලෝ දෙන්නෙක් අත්දෙක කන්දෙක ගාවට අරන් ඇඟිලි පියාපත් වගේ ගහන ගමන් කොනිචිවා කියන්නේ .  හෙන සතුටෙන් කරන වැඩේ කරනවා කියල පෙන්වනවා .  කරනවත් එක්ක . 

උදේ ආහාර  වේලත්  ඇත්තටම හොඳයි .  බුෆේ ක්‍රමයට දෙන්නේ ආහාර . මම දැකපු හොඳම උදේ ආහාර  වේල  දෙන්නේ ලංකාවේ හෝටල් වල .  කෑම  ජාති ගොඩක් එක්ක .  කන්ඩලම , බේරුවල සිනමන් ලේක් සයිඩ් එක වගේම,  අනිත් වැඩි තරු නැති හොටෙල් වල වුනත් බ්‍රෙක්ෆස්ට් එක හොඳයි . දෙවෙනි තැනට දාන්න  පුළුවන් ජර්මන් සහ ස්පැනිෂ් හෝටල් සංකීර්ණ .  තුන්වෙනි තැන ඉතාලිය ,  ග්‍රීසිය සහ තුර්කිය වගේ රටවල හොටෙල් . 

මේ හෝටලේ සංචාරකයන්ට වෙනම කෑම  ගන්න අවශ්‍ය නම් ලි පැනෙල්  වලින් වෙන් කරපු පොඩි කාමරත් තිබ්බ සයිඩ් එකෙන් .  පින්තූර  බලන්නකෝ . සකේ බෝතල් වල ලොකු දැක්කම බය හිතෙනවා .  

මෙහෙ කෑම  දෙන්නේ පොඩි ට්‍රේ වල .  කෑම  පොඩ්ඩ  පොඩ්ඩ  හැම එකෙන්ම බෙදාගෙන  ඇවිත් කන්න පුළුවන් .  ඒ ගොල්ලෝ ලියල තියනවා - කන්න පුළුවන් තරම විතරක් ගන්න .  වැඩිපුර අරන් අපරාදේ නාස්ති කරන්න එපා කියල .  මම ලංකාවේ සහ අනිත් රටවල දැකපු දෙයක් තමයි මිනිස්සු කන්න  බැරි තරම් බෙදාගෙන ඔහේ තියල යනවා .  මේ රටේ සංචාරකයෝ වුනත් අර විධිහට කන ගාන  බෙදාගෙන යනවා කියල දැක්ක .  මෙහෙ රටේ මිනිස්සුන් ගේ ස්ථුලත්වය අඩුයි වගේ පෙනුනේ ,  ඒ නිසා වෙන්නත් ඇති . 

ජපන්නු තමන්ගේ රැකියාව -  ඒක  මොක වුනත් කමක් නැහැ - බොහොම සීරියස් ගන්නවා කියල තමා මට පෙනෙන්නේ .  ටැක්සි රියදුරු මහතා එනව හරියටම වෙලාවට . ටුවර් ගයිඩ් ල , හොටෙල් ස්ටාෆ්  සහ අනිත් හැමෝමත් එහෙමයි . ජපන්  වචනයක් තියනවා "ගන්බරු " කියල .  ඒකෙ  තේරුම කියන්නේ කරන වැඩේ කොහොම හරි මහන්සි වෙලා  කැප වෙලා කරන්නේ  කියන එක .   

අපි හිටි හරියේ ඉඳන් ටෝකියෝ සෙන්ට්‍රල් ස්ටේෂන් එකට යනකොට දැක්කේ ටයි කෝට් ඇඳගෙන ඔෆිස් යන පිරිමි සහ ඒ වගේම ෆෝමල්  ඔෆිස් අඳින ඇඳුම් ඇඳගෙන ඔලුව පහත්  කරගෙන ඉක්මනින් වැඩට යන ගැහැණු .

අනික් දැක්ක  දෙයක් තමා නීතියට ගරු කරන විධිහ .  සාමාන්‍ය නීතියට .  ටිකට් එක වැරදි  නම් හොරෙන් යන්නේ නැහැ .  ටිකට් ඔෆිස් එක ගාව බලන් ඉන්නවා වැඩිපුර ගාණ ගෙවල යන්න .  එතන ගේට්ටුවෙන් යන්න පුළුවන් වුනත් .  පාරේ වාහන නැති වුනත් කොළ එලිය වැටෙන තුරු පාර  පනින්නේ නැහැ .  එහෙම නැති තැන්වල වාහන රියදුරන් නවත්වල බලාගෙන ඉන්නව අපි පාර  පනිනකන් .  මේක එංගලන්තෙත් තියනවා හැබැයි .  ඉන්න පැත්තේ හැටියට .  

ජපානේ ප්‍රධාන ආගම්  දෙකක් තියනවනේ .  අපට හමුවුණු ජැපනියක් කීව එයාලට සතුටු අවස්ථාවල - ඒ කියන්න උපන් දිනයක් ,   විවාහයක් වගේ වෙලාවක ෂින්ටෝ  පන්සලකට යනවලු .  මරණයකදී ,  දුකකදී , කෙනෙක්ව මතක් කරන වෙලාවක වගේ සංවේදී අවස්ථාවල  බුද්ධාගමේ  පන්සලකට යනවලු .  ජිවිතේ ප්‍රශ්න එනකොට පොඩ්ඩක් සෙන් බෞද්ධ පිළිවෙත් වලට හැරෙනවලු .  කියවනවලු .  ක්‍රිස්මස් එකත් සමරනවලු .  ඒක  ජපානේ ආර්ථිකයට හොඳයි ලු . 

ඇවිත් දවස් හතරක් වුනාට අද තමා මුල් දවස් ගැන ලියන්න පුළුවන් විධිහට වෙලාවක් ලැබුනේ .  හෙට අනිද්දට  තව විස්තර .  අපි හිටිය කින්ෂිවෝ  වල පින්තූර  ටිකක් යට . 

-21/05/2025 Ajith Dhaarmakeerthi