අපේ ප්‍රසිද්ධ හිටපු බ්ලොග්කරුවෙක් හෙම ෆේස්බුක් එකේ විකාර සහගත කතාවක් ලියල තිබුන නිසා මේ පාර ලංකාවේ ඉන්දෙද්දී 'මැයි මාර ප්‍රසංගය ' කියන පොත ගත්ත සරසවි එකෙන් . මුද්‍රණ වාර දාහතරක් ම ප්‍රකාශ වුනු ස්වර්ණ පුස්තක සම්මානයේ මුල් කෘති පහට තේරිලා තියනවා කියන්නේ ඉතින් පට්ටම පට්ට පොතක් කියල හිතුනා. බලනකොට පොඩි පොතක්. පිටු 108 යි , රුපියල් හත්සියයි . ලන්ඩන් එන අතරවාරයේ ෆ්ලයිට් එකේදිම කියවල ඉවර කළා .
දෙයියන්ට ඔප්පු වෙච්චාවේ (ඉන්නවනං බුවාලා) , ලංකාවට වෙලා තියෙන සන්තෑසිය ට එක හේතුවක් මෙන්න මේ වගේ පොත් සහ කලා කෘති වලින් ඉදිරිපත් කරන ආලය /ආදරය පිලිබඳ දෘෂ්ටිවාදය කියාල හිතුන . දැන් සිනමාවටත් අරගෙන කියල ආරන්චියි . මම මේ කල්පනා කරේ මොන කතාව ද සිනමාවට නගන්න කියල. හොරෙන් බලන එකද නෙල්ලි උයන එකද?
ආදී කාලයේ ඩබ්ලිව් ඒ සිල්වා ගේ ලක්ෂ්මි වගේ කතා . ඊට පස්සේ වික්‍රමසිංහ ගේ විරාගය , ගම් පෙරලිය වගේ පොත් , ජයලත් ගේ ගොළු හදවත වගේම බ්‍රොන්ටේ ල ගේ වදරින් හයිට්ස් , එතකොට ජේන් අයර් , ටෝල්ස්ටෝයි ගේ ඇනා කරේනිනා වගේ පොත් කියවපු අපට සීයට පනහේ ලව් එකක් තියන කතාවක් ශ්‍රේෂ්ඨයි කියල ස්වර්ණ පුස්තක විනිශ්චයකාර සෙට් එක කියනවා . ඒ ගොල්ලගෙ හිස් ගෙඩි ඇතුලේ මොනවාද තියෙන්නේ කියලා බලන්න හිතෙන්නේ නැත්ද
කතාව කියවනකොට ඉස්සෙල්ලම මතක් වුනේ වර්ණපාල මෙතඩ් එක . අර පේරා වලද කොහෙද විශ්ව විද්‍යාල සිසුවෙක් හිත ගත්ත සිසුවියක් යාලු කර ගන්න දැම්ම උප්පරවැට්ටිය . හැංගිලා ඉඳන් කියනවලු "ආ වර්ණපාල කොහොමද? " අන්න වර්ණපාල ගේ කෙල්ල යනවා. වර්ණපාල හරිම වාසනාවන්තයි " කෙල්ලත් අන්තිමට හොයල බලල කවුද මේ වර්ණපාල කියල. අන්තිමට කෙල්ල යාලු වුනාලු . ඇත්ත කතාවක් ලු . හැබැයි ඒ වර්ණපාල ට ගටක් තිබ්බ එහෙම කරලා හරි කෙල්ල යාළු කර ගන්න . මැයි මාර විකාරයේ සමිධ කියන්නේ එහෙම ගටක් වත් නැති සීයට පනහේ ක ආදරවන්තයෙක් . ආදරවන්තයෙක් නෙමේ මේක එක්තරා විධිහක මානසික ලෙඩක් නෙමෙයිද?
සමිධුකියන චරිතය අර කිසිත් නොදන්නා ගැහැණු ළමයා දිහා බලල නිකන් ඉන්නේ නැහැනේ . එයාට ආදරය කරනවා . සීයට පනහේ ආදරේ . අවුලක් නැහැ . අවුල තියෙන්නේ හැමදාම නොකිය එයා දිහා බලන් ඉන්න එකත් නොවේ , හැංගිලා බලන් ඉන්න එක . පීපින් ටොම් කියන්ඔනේ න්න ඔයවගේ කට්ටියට . එක වෙලාවක පියාගේ සොහොන ගාව ඉඳන් බලන් ඉන්නවා . තව වෙලාවක තව තැනක . කෙල්ල මැයි මාර මල් වලට ආසයිද කියල බලන්න මල් ඔක්කොම කඩන් ඇවිල්ල , ගහේ කඩදාසි මල් එල්ලනවා . අර කෙල්ලට මාර මානසික වධයක් දෙන්නේ . එසේ මෙසේ මානසික ව්‍යාධියක් නෙමේ තිබිල තියෙන්නේ . ඒ වුනාට පොතේ කතුවරයාට ඒ වැඩේ හෙන ශ්රුන්ගරාත්මක ආදර සංධ්වනියක් . එයාට පේන්නේ නැහැ මෙතන අවුල .
අර unrequited love කියල එකක් තියෙනවා තමයි . අනිත් කෙනා දන්නේ නැතිව වුනත් හදවතින් ආදරේ කරන . ඒකෙ අවුලක් නැහැ තමුන් ස්ටෝකර් කෙනෙක් හෙවත් පස්සෙන් යන්නෙක් හෝ හොරෙන් බලන්නෙක් නොවී .
දැන් ගැහැණු කෙනෙක්ට කවුරුහරි එයාලා දිහා බලන් හිටියොත් තේරෙනවා , හැඟෙනවා නේද? සමහර විට අපිටත් එහෙම දැනෙන වෙලාවල් තියනවා කවුරු හරි බලන් ඉන්නවනම් . නමුත් කාන්තාවන්ට ඒක වැඩියි . අර ගැහැණු ළමයා කොපමණ බයෙන්ද අර ඔෆිස් එකට එන ගමන එන්නේ ඇත්තේ . අදත් අර යකා උලමා වගේ බලාගෙන ඇති කියල හිත හිත බයෙන් ගැහි ගැහී . ඒ මනුස්සයාට මල් ගහක් දිහා , ගඟක්, දොළක්, ගහක් කොළක් දිහා බලන් ඉන්න විධිහක් නැහැ නිදහසේ . සොහොන් පිට්ටනියේ හැංගිලා පවා බලන් ඉඳල කියන්නේ ඉතින් . හොඳ වෙලාවට ඔෆිස් එක වැහුවේ . එයා නතර වුනා වුනාමයි ආයි මේ මානසික ව්‍යාධි කාරයෝ දෙන්න ඉන්න පැත්ත පළාතේ ඇවිත් නැහැ . ජිවිතේ බේරුනා කියල හිතන්න ඇති .
ගැහැණු කෙනෙකුට එහෙම තේරෙන බව කතුවරයා 94 වෙනි පිටුවේ සඳහන් කරනවා . හිතුනේ නැත්ද එක පාරක් දෙපාරක් බලන කොට , හැංගිලා ඉඳන් බලන කොට එයාලට තේරෙන බවත් ඊට පස්සේ අනිවාර්යයෙන්ම කෙල්ල ඉදිරිපිටට ගිහින් අහන්න ඕනේ බවත් . තුන් සැරයකට වඩා ඒක ඉදිරියට ගියොත් එතන තියෙන්නේ වෙන ප්‍රශ්නයක් . මේ මිනිහා අහන් ගටක් නැති කෙනෙක් කියල හිතයි . එහෙම නැත්නම් මනෝ කාරයෙක් කියල හිතයි . ඕන තරම් ඒ වගේ කතා අහල තියෙනවා . යෙහෙලියන්ම කියල .
අර මතකද විශ්ව විද්‍යාලයේ එකට ඉගෙන ගත්ත පෙම්වතියට සබඳතාවයෙන් අයින් වුනා කියල පිහියෙන් ඇන්න පරණ පෙම්වතා . අන්න මේ වගේ අය . මොකද අයින් වුනහම වුනත් තමා ගේ පනහේ ආදරේ හොඳටම ඇති කියල හිතන කට්ටිය. තව අර බස් එක ගන්න එනකොට බෙල්ල කපල මරපු හිටපු පෙම්වතිය . මේ ලිපිය ලියන අතරේම ඊයේ තව මිනී මැරුමක් වෙලා . පෙම්වතිය පොඩි කෙල්ලෙක් . වයස විසි එකද කොහෙද , පාසැල් කාලේ අවුරුදු පහක ප්‍රේම සම්බන්ධයක් ලු . ඒ කියන්නේ අවුරුද 16 දී. අම්මා කීව නිසා ටිකක් ඉඳල බලමු කියපු ටිකට . ඒ කියන්නේ ඒ ආදරෙත් වැඩියෙන්ම ඒක පාර්ශ්වීය . ඒ කෙල්ලත් ඊයේ පිහියෙන් ඇනල . මේ ඒක පාර්ශවිය ආදරය උස්සල ප්‍රේමනීය කරන එක විපාකේ තමයි ඔය .
අර වෛද්‍යවරියට හදි කල කෙනා මොන වගේද දන්නේ නැහැ . පන්සලක හිටියනම් මොනවට මුහුණ දුන්නද දන්නේ නැහැ . හමුදාවේ හිටිය එක නිසා ඇතිවුණු මානසික ප්‍රශ්නත් තියෙන්න ඇති . ඒක පාර්ශ්විකව ආදරයක් ඔහොම අයට තියෙන්න ඉඩ කඩ වැඩියි .
ගාමන්ට් යන තරුණිය ට හැදී කරලා ඝාතනය කළ වෛද්‍යවරයටත් ඔය ප්‍රශ්නෙම තියෙන්න ඇති . ආදරය කරන කෙනෙකුට කියන්න බැරි කම . ඒ නිසාම අරවගේ අපරාධ කරන්න යොමු වෙන්න ඇත .
ඒ මදිවට සමහරු කියනවලු කොටට ඇඳගෙන යන්න ඇති ඒ වෛද්‍යවරිය . බැඳලා නැත්තේ ඇයි වගේ කතා . ඒ වගේ ලියන උන්ටත් තියෙන්නේ මානසික ව්‍යාධි . අවංකවම කියනවනම් ලංකාවේ මනෝ චිකිත්සක වරු අඩු ඇති . ලංකාවේ පුවත්පත් වල පවා මේ ඒක පාර්ශ්වීය සබඳතා, දෙන්නම එකතුවෙලා අරන් ගිය සබඳතා වගේ සලකල ලියන්නේ . කාන්තාවෝ ඒකට කැමති වුනාද නැත්ද කියන එක අදාල නැහැ පත්තරවලටත් .
අර හදපු මල් ගහේ එල්ලපු වෙලාවේ සමිධ හොරෙන් බලන් ඉඳල "මං පහුවද උදේම ගිගිල්ල සොහොන ළඟ බලාගෙන හිටියා . එයා ආවා. එයා දැක්ක ගහේ මල පිපිලා තියෙනවා .එයාගේ මූණේ ඇති වෙච්ච් සතුට ...."කෙල්ලගේ මුහුණ කොහොම වෙතත් අර වගේ මානසික ප්‍රශ්නයක් තිබෙන කෙනෙකුට තමන්ගේ පැත්තට බයස් ව තමයි හිතෙන්නේ .
අපි හැමෝටම මේ වගේ අත්දැකීම් තිබුන හෝ තියෙන්නේ ඇති පාසැල් යන කාලේ . අටේ නමයේ පන්තියේ ඉඳන් උසස් පෙළ වෙනකන් . ඒ තිබුණු සංස්කෘතික සමාජය තුල . ඒකෙ අවුලක් නැහැ . ටියුෂන් යන කාලේ කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක් දිහා බලන එක , පස්සෙන් යන එක තියෙන්න ඇති හැමෝටම වගේ. දැන්නම් කාමර වලටත් යනවා ඇති . ප්‍රශ්නේ ඒක නෙමේ . වැඩිහිටියෙක් ඒක කරන එක . ඊට පස්සේ ඒක උතුම් ප්‍රේමයක් කියල ටැග් කරල පොතකුත් ලියල. අවුලක් නේ . මයිකල් ජැක්සන් පොඩි කොල්ල කාලේ හෝ ගැටවර වියේ (ටීනේජර් ), පිරිමි ළමයෙක් එක්ක කාමරේ නිදා ගන්න එක ප්‍රශ්නයක් නෙමේ . නමුත් වැඩිහිටිකයෙක් වශයෙන් පොඩි පිරිමි ළමයෙක් (අනුන්ගේ ළමයෙක් ) එක්ක නිදා ගන්න එක ප්‍රශ්නයක් .
කතුවරයාට තිබ්බේ දේවල් දෙකයි කරන්න . හොඳ යහළුවෙක් වශයෙන් විකාර කරන්න නොදී අර මනුස්සයාව ඇදන් ගිහින් කෙල්ලව මුලිච්චි කරවලා කෙළින්ම කියන්න ඒ ලස්සන තරුණියට . එහෙම නැත්නම් , එයා එන්නේ නැතිනම් මනෝ වෛද්‍යවරයෙකුට ගිහින් පෙන්වන්න . ඒ මනුස්සයා සුවපත් වුනානම් සතුටෙන් වෙන කසාදයක් කරගෙන හෝ නොගෙන ජිවත් වෙයි ඉතිරි කාලය . එච්චරයි නේ අවශ්‍ය .
කොළඹ ගමයා - 21//03/2025
