නිවාඩුවට ගමේ යන්න , නිවාඩුවට ඇවිදින්න යන්න

මම පහු ගිය කාලේ ග්‍රීස් ගිය ගමන  ගැන ලිව්වනේ. ඒ  ලිපි පෙළ තවම ඉවර නැහැ.  ඒකට ඇනෝ ප්‍රතිචාරයක් වැටිලා තිබුන මෙහෙම.//ශ්‍රී ලංකාවේ මිනිසුන් හාමතේ මිය යද්දී මෙම පුද්ගලයා ඒ ගැන වගේ වගක්‌ නැතුව විවිද රටවල ඇවිදිමින් කමින් බොමින් ප්‍රීතිවෙයි.//  මෙයට මම එතැනදී වෙනත් පිළිතුරක් දුන්නා. මේ දිනවල  මා සිටින්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ. ශ්‍රී ලංකාව  ලස්සන රටක්. ග්‍රීසියේ අප ගිය සමහර දූපත් වල බොන්න වතුර නැහැ. මිනිස්සු කුඩා ගෙවල් හදාගෙන ඉන්නේ.  ඒවායේ  උඩ වහළ  පැතලි    කොටුවක් වගේ. වැහි වතුර එකතු කර ගන්න එහම හදල තියෙන්නේ. දුපත්  දෙක තුනකම  හරි හැටි ගහක් කොලක් නැහැ. රස්නෙයි.  ඒ ඇති ප්‍රශ්න නිසාම ඔවුන් මුහුදු යාම , නැව් හැදීම මෙන්ම සංචාරකයන් තමන්ගේ රට කරා ගෙන්වීම ගැන කැප වෙලා ඉන්නේ. ඔවුන් ජිවිතේ ගෙවනවා  ප්‍රීතියෙන්.

 මට  ග්‍රීසිය වැදගත්  එහි ඉතිහාසය නිසා. මා සඳහන් කළ  එම ගිනි කන්ද පිපිරිම නිසා වැනසුණු විශිෂ්ඨ  ශිෂ්ඨාචාරය  සුදු මිනිසුන්ගේ එකක්  නොවීම නිසා මුලින් ඉස්මතු නොවුණු එම ශිෂ්ඨාචාරය ගැන ඇති කුතුහලය නිසා.

  

 මට තවම ලංකාවේ  හාමතින් මැරුණු කෙනෙක් හොයා ගන්න බැරි වුනා. රොටියක් හදා ගන්න පිටි නැති නගර , ගම්  තිබුනත් එක වේලක් කාල හරි ටීවී නාට්‍ය  බලන ජනතාවක්  ඉන්න රටක්. 

       වෙන අය පිටරටවල ඇවිදින්න යනකොට  දුකක් සිතීම  සාධාරණයි. ඒක මිනිස් ගතිය. ඒ කාලේ සෝවියට් රුසියානු  ජනතාවත් ඒ ගැන පැමිණිලි කළා මට මතකයි.   මගේ අතේ මිටේ කොහොමටත් මුදල්  නොගැවසුනු කාලෙක මම කළේ සංචාර ගැන තියෙන පොත් කියවන එක. මට මතක විධිහට මීමන ප්‍රේමතිලක මහතා ලියපු එංගලන්තයේ සංචාර ගැන පොතක් කියවූවා මතකයි. ඊට  පස්සේ රුසියානු සහ ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යට නැඹුරු වුනහම රටවල් ගැන වඩාත් විස්තර දැන ගත්ත.

 ඒ දවස් වල කුඩා කාලේ  බදුල්ලේ ඉඳන් කොළඹට සහ කොළඹ ඉඳන් බදුල්ලට දුම්රියෙන්  ගිය ගමන තමා රසවත්ම එක. සිරී පාදේ ගමනත් ඒ වගේම මතකයේ රැඳුනු එකක්.  ඊට අමතරව කුරුණෑගල යන එක. 

මම 17 වන කොළඹ බාලදක්ෂ කණ්ඩායමේ ඉන්න කාලේ අපේ බාලදක්ෂ මාස්ටර් කෙනෙක් හිටිය බණ්ඩාර අයිය  කියල.එයා තමා අපි  කිහිප දෙනෙක් බඳවා ගත්තේ ඒකට.  අපි ගමන් යන්න ආස බව දැනගත්   බණ්ඩාර අයියා යෝජනා කලා බයිසිකල් ටුවර් එකක් යන්න. ප්‍රසිඩන්ට් බැජ් එකටද කොහෙද හොඳයි කියල.  වැඩි වියදමක් නැති ගමනක් කියලත් පැහැදිලි කළා. එයා අපට බයිසිකල්  පැච් දාන්න පුරුදු කළා. අපට දැන් වගේ හොඳ බයිසිකල් තිබුනේ නැහැ. මම තාත්තගේ මළකඩ කාපු පරණ බයිසිකලේ තමයි අරන් ගියේ.  අපි  හය දෙනෙක්ද කොහෙද තමා ගමනට එක් වුනේ.. ඔක්කොම අවුරුදු 15-16 සෙට් එකක්.  පොල්ගහවෙල වෙනකන් ගිහින්  එහි සිටි අපේ ඥාති වන කිරි අම්ම කෙනෙක් ගේ  ගෙදරක රෑ නතර වුනා. උන්දෑ අපට පානුත්  කන්න දුන්නාද  කොහෙද?  දැන් කාලේ අර්ධ සුඛෝපභෝගී කෑමක් ලුනේ. 

 පස්සේ කුරුණෑගල ගිහින් ඇතුගල කන්ද නැගල බැහැල ,  දවල් වෙනකොට ඒ ළඟ තිබ්බ පොඩි කන්දකටත්  නැගල ගස් හෙවනක වාඩි වුනා. බණ්ඩාර අයිය බත් පාර්සල් වගයක් ගෙනාව එයාගේ වියදමින්.  එයා අපිව හමුවෙන්න  බස් එකේ ආවේ. ඒ කෑම එක  අදටත් රහයි අර වෙහෙස මහන්සිය නිසා. ඒ ගමනේ දී වෙලාව අරගෙන  රටේ වටාපිටාව බලමින් ගිය නිසා රටේ සුන්දරත්වය හොඳින්  දුටුවා.

ඉතින් මම මේ කියන්න යන්නේ පිටරටකට දැනට  යන්න බැරිනම් ලංකාවේ ඕන තරම් සුන්දර තැන් තියෙනවා යන්න.   සල්ලි දීල හෝටල් වල නවතින්න බැරිනම් කුඩාරමක් ගහන්න ඉගෙන ගන්න. ලාභ ඒවා  තිබෙනවා..හදිසියේ   දර ලිපක් අටවලා  උයන්න ඉගෙන ගන්න, බාලදක්ෂ කණ්ඩායමේ  ඉද්දි අපි ඒවත් ඉගෙන ගත්ත.  මේ පංච තන්ත්‍රේ  බ්ලොග් එක ලියන නිමල් දිසානායකගේ ගමන් සටහනක්. තවමත් එයා ඒ ගමන් යනවා.  බස් වල යන්න සල්ලි නැත්නම් දවසකට යන්න පුළුවන් දුර ප්‍රමාණය ඇවිදින්න පුළුවන්. නවතින තැනක් හොයා ගන්න පුළුවන් යාළුවෙක්  සෙට්  වුනොත්. එහෙම දිගින් දිගටම සංචාරය කරන කොට  ධනාත්මකව හිතන  වෙනත් මිනිහෙක් ඉබේම නිර්මාණය වේවි.  

මුහුණු පොතේ රන්දිකා රණවීර සහ වාසන ලංකාවේ  කුරුල්ලෝ බලන්න සංචාර වලට ගිහින් ලස්සන  පින්තූර සමුහයක් පල කරලා තිබුණ.  

ඉතින් ඊට  පස්සේ  වාසනාවට සෝවියට් දේශයට ගිය නිසා සංචාර ගොඩක් කළා. ඒකට ඒ ශ්‍රේෂ්ඨ  රටට තවමත්  ණයගැතියි.  මමයි බිරින්දැයි යාළුවුන මුල් දවස් වල (එංගලන්තයේ) අපට කාරයක් තිබුනේ නැහැ. දුම්රියේ ඈත නගර වලට ගියා බලන්න . එකපාරක් බලකොටුවක් බලල එද්දී දුම්රිය මිස් වෙන්න ඔන්න මෙන්න. අපි දෙන්න දුවගෙන එනවා මුලදීම දුටුව රියදුරු මහත්මය,  දුම්රිය නවත්වාගෙන හිටිය අපි නගිනකම්. ඒ වගේ සුන්දර සිදුවීම් තිබ්බ.

කාරයක් ගත්තම සංචාරක වැඩේ වඩා ලෙහෙසි  වුනා. ඒත් මුදල් හිඟකම් තිබ්බ. දෙන්නම ඉගෙන ගන්නවා. මම ගෙදරට උදව කරනවා පිය අසනීපෙන් නිසා. ඒ ප්‍රශ්නත් තිබ්බ. වරක් වැව් දිස්ත්‍රික්කේ හෙවත් ලේක් දිස්ත්‍රික්කයට ගියා. රෑ  වුන නිසා හෝටලයක් නැහැ. දැන් වගේ ඔන්ලයින් බුකින් තිබ්බ කාලයක් නොවේනේ.  තියෙන ඒව ගාන වැඩියි. කාරෙකේ එදා රෑ නිදා ගත්ත. ඊට පස්සේ, පහුවදා  කරුණාවන්ත වයසක කාන්තාවකගේ කුඩා පිරිසිදු හෝටලයක  හිටිය දින දෙකක් අඩු මුදලකට. දැන් එහෙම යන්න ඕනේ නැහැ. නමුත් එතැනට එන්න කාලයක් ගියා.

අදටත් අපි ඇවිදින්න යනවා,වාර්ෂික  නිවාඩු යනව. ඒවා ගැන ලියන එකනම් මගේ කැමැත්ත. ඉනෙස් කරන්නේ ලොකු පොත අරන් පින්තුර මුද්‍රණය කරගෙන ඇල්බම්  හදන එක. පස්සේ දවසක බලන්න. එයා  පින්තූර කොම්පියුටරේ තියන් ඉන්න කැමති නැහැ.

අනික තමයි ලංකාවේ ඇවිදින්න යනකොට හමුවෙන පලතුරු ප්‍රමාණය . වෙන කිසිම  රටක නැති අමුතු  අන්දමේ පලතුරු මේ රටේ  තිබෙනවා , එළවලු  වැවෙනවා..එච්චර සශ්‍රික රටක්. ග්‍රීක දුපත් වල වැසියෝ කොපමණ අවාසනාවන්තද එහම බැලුවහම? හැබැයි උන් ලංකාවට වඩා පොහොසත්. ආකල්පමය වෙනසක් ඇතිකර ගැනීම වෙන්න  ඕනේ හේතුව.

ලාවුළු අපට කන්න පුරුදු කලේ අම්ම. ඒ දවස් වල ලුණුගල පාසැල ගාව නිවසක තිබ්බ ලාවුළු මම ගෙදර අර න් එනවා. අම්ම ඒවා  උයනවා.පරිප්පු වගේ. ලාවුළු පිටි රහට කන ප්‍රණීත ගුණවත් කෑමක් . දැන් නම් ඒවා වැඩිය නැතිලු. . පැළ  මද, වෙරළු, ලොවි, නාරං , රතු කෙහෙල්, සීනි කෙහෙල්, ආනමාලු,  පේර  (පේර  ගෙඩියක් පවුමක් නැත්නම් රුපියල් හාරසීයක් ලන්ඩන් වල. ඒ නිසා මම ඇති තරම් කන්නේ පේර  මෙහෙදී) 

 ,දිවුල් හදල බොන්න පුළුවන්.  ගස්ලබු (පැපොල්)  කන්නත් පුළුවන්, බොන්නත් පුලුවන්. බෙලි, නමිනං , කාමරංගා - ඔය මම කන පළතුරු ජාති වලින් කිහිපයක්.  

හාමතේ මැරෙන්නේ නැතිව වැඩක් කරගන්න බැරි රටක්ද මේක? සංචාර කරන්න බැරි රටක්ද?