පහුගිය කාලේ මම ලියපු පොතක් එලි දක්වන එකකට එංගලන්තයේ වැඩ කරන විශේෂන්ඥ වෛද්‍යවරයෙකු වන අතුල රත්නායක ට කතා කලා. අපි දෙන්න කතා කරන අතරේ එයා කිව්වා මොකක් හරි රූපවාහිනි සමාගමක රැකියාවක් තිබෙනවා කියල. මම එතකොට කීව මට අවශ්‍යතාවයක් නැහැ. මම පරිගණක මෘදුකාංග පැත්තට සම්බන්ධ රැකියාවක් කරනවා කියල. ෆේස්බුක් එකේ ප්‍රොෆයිල් එකෙත් රැකියාව කරන තැන දාලනේ තියෙන්නේ. එතකොට එයා කීව "සොරි මචන් මම හිතන් හිටියේ බ්ලොග් එහෙම ලියන නිසා එහෙම රැකියාවක් (මාධ්‍ය අංශයක) කරනවා ඇති කියල".
ඊට පස්සේ දවසක ලංකාවට ආපු වෙලේ රාජකීය විද්‍යාලයේ එකට ඉගෙන ගත්, පසුව නීතිඥවරයෙක් ලෙස රැකියාව කළ මහේෂ ත්‍රිමාන්න මුණ ගැහුණා. මොකක්ද කතාවකදී මහේෂ ඇහුව දැන් මිඩියා පැත්තේ නේද,කොහේද වැඩ කියල. මම කීව , නැහැ මම එහෙම වැඩක් කරලා නැහැ. මම සොෆ්ට්වෙයාර් පැත්තේ බ්ලා බ්ලා විස්තරේ කිව්වා. මහේෂ් කිව්වා , සොරි මචං මම හිතුවේ ලියන නිසා උඹ මීඩියා කියල.
තවත් කිහිප වතාවකම ලංකාවේ ඉඳන් කිහිප දෙනෙක් කතා කළා හෝ ඊමේල් එව්වා මාධ්‍ය අංශයෙන් තියෙන කිසියම් උත්සවදෙක තුනක් කවර් කරන්න සහභාගී වෙන්න කියල.
දැන් ඇත්තටම අපි බ්ලොග් ලියන්නේ විනෝදාංශයක් වශයෙන් නේ. ලෝකේ වෙනස් කරන්න, ආණ්ඩු මාරු කරන්න, ලංකාවට උපදෙස් දෙන්න, ඔය මොන මගුලකටවත් නෙමෙයි. නමුත් අපිව (මාව ) ජනමාධ්‍ය වේදියෙක් වශයෙන් නිතර වරදවා වටහාගන්න බව පේනවා. දන්නේ නැහැ ඇයි කියල.
තව දෙතුන් දෙනෙක් එයාල ලියපු පොත් ගැන කතා කරන්න කෝල් කරන්න කියල එවල තිබ්බ. ඒකනම් මට ගෞරවයක් කියල හිතනවා. හොඳ විචාරයක් දෙකක් ලිය වෙන්න ඇති. ඒත් ඉතින් මම ලියන්නේ මම කියවපු පොත් ගැන විතරයි .
පළමු බ්ලොග් සම්මාන උළෙලේදී යුවලක් ආව මම ගාවට.
"අයියේ මම තරිඳු උඩුවරගෙදර, මේ රේඛා " කියල හඳුන්වල දුන්න. එකපාරටම මට මීටර් වුනේ නැහැ. පස්සේ කිව්වා උඩුවා කියල බ්ලොග් එක ලියන්නේ එයා කියල. උඩුවගේ බ්ලොගයට සම්මානයක් නිර්දේශ කරලා තිබුන. මුල්ම උළෙලේ සුමිත් යාපා බණ්ඩාර සහ මම තමා විනිශ්චය වැඩේ කලේ. හැබැයි උඩුවා මට කතා කරපු විධිහෙන් තේරුනේ එයා හිතන් ඉන්නවා මම එයාව දන්නවා කියල. මමත් දන්න විධිහට රඟ පෑව.
උඩුව මුලදී අපට ෆිට් වෙලා හිටියට ඉතා ඉක්මනින් තේරුම් ගත්ත අපිව එයාට වැඩක් නැහැ කියල. අපි ජන මාධ්‍ය වේදියෝ නෙමෙයි . අපේ පිටිපස්සේ වැඩ සංවිධානය කරපු වෙබ් අඩවිය සහ එහි පාලන අංශයත් සමග එතනින් එහාටත් උඩුව ඉතා ඉක්මනින් සම්බන්ධකම් හදා ගත්ත. මුලදී මගේ ෆේස්බුක් යහළුවෙක් වෙලා හිටියත් දැන් නැහැ. ඒක හොඳයි. ඒකෙ වරදක් නැහැ.
උඩුව ගැන සජිත් නලින්ද හෙවත් සජ්ජ හෙවත් ගස් ලබ්බ යමක් ලියල තිබ්බ මම සන්චාහාරයක ඉන්න කොට දැක්ක.. ඒක මට ආයෙත් හොයාගන්න අමාරුයි. නමුත් ලියල තිබ්බ දේවල් සෑහෙන දුරට හරි කියල හිතනවා.
උඩුව වගේ හැසිරෙන මාධ්‍යවේදීන් මම බ්‍රිතාන්‍යයේ දැක තිබෙනවා. හුඟක් වෙලාවට තමන් සම්බන්ධ වැදගත් දේශපාලන , සාමාජිය හෝ වෙනත් ව්‍යාපාරයක් වෙනුවෙන් ආවේගී ලෙස කරුණු දක්වන sensationalist journalism, නාට්‍යනුරූපී වෙන මාධ්‍යවේදියෝ , (dramatise කරන අය) ඉන්නව. ඒවා වරදවල් හැටියට වර්තමානයේ ගණන් ගැනෙන්නේ නැහැ.
ඒ අතරේදී මම දැක්ක ආචාර්ය මහේෂ් හපුගොඩ ඉඟියක් දක්වල තියනවා උඩුව ගේ නාට්‍යානුරූපී හැසිරීම දේශපාලන රැකවරණ ඉල්ලීමේ උත්සහයක් ද දන්නේ නැහැ වගේ කියල. ඔය මහේෂ් හපුගොඩ ගේ ලිපියකට මම පොඩි විවේචනයක් දාල එයාට හුඟක් තරහ ගිහින් ලියල තිබ්බ පිටරට ඉන්න අය මේකෙම ඇඟිලි ගහන්න එන්නේ මොකද? එහෙ දේවල් කර ගෙන ඉන්නේ නැතිව කියල.
//මා අසන්නේ ‘කුමන හේතුවකට හෝ ලංකාවේ භූමියෙන් වි-ප්‍රදේශගත වූ නුඹලා එම රටවල ඇති වාමාංශික අරගල සමග ඒකාත්මික වන්නේ නැතිව ගෙදරින් විසිකළ ගෙම්බන් මෙන් නැවත නැවත ආපසු ගෙදර දෙසට ම හැරී ලංකාවේ ඇති බිබික්කම ගැන සොයන්නේ මන්ද?’ යන්න ය//--හපුගොඩ /
මම ඒ බයි කතාවට පිළිතුරක් හැටියට ලීවා මෙහෙම: මාක්ස් ලන්ඩන් ඉන්න කාලේ ඔයාගේ තර්කයට අනුව පැරිස් කොමියුනය ගැන හොයන්නේ නැතිව ලන්ඩන් වල දේශපාලනය කරන්න තිබ්බ නේද? ට්‍රොට්ස්කි මෙක්සිකෝවේ ඉන්න කොට මෙක්සිකෝවේ මිසක් සෝවියට් රුසියාවේ දේශපාලනය හොයන්නේ නැතිව මෙක්සිකෝවේ එකට සම්බන්ධ වෙන්න තිබ්බ නේද? ස්ටාලින් ගෙන් මැරුම් නොකා ඉන්නත් තිබුන. ආ එතකොට ලෙනින් – ස්විට්සර්ලන්තේ අරගලයට ඒකාත්මික වෙන්නේ නැතිව මොන බම්බුවක් කලාද රුසියාවේ දේශපාලනයට ඇඟිලි ගගහ ? ලිපිය මෙතන. ලංකාවේ ජවිපෙ සහෝලා අපි විවේචනයක් කලොත් බනින්නෙත් ඔය විධිහට. ලංකාවේ ඉන්න පෙරටුගාමී සහොල බනින්නෙත් ඔය විධිහට. ඒ දවස් වල බයියොත් එහෙමයි. 'ස' ගේ කොවිඩ් සටන ගැන ලීවොත් පිටරට ඉන්න අපගේ කලිසම් ගලවල උලුවෙන් ගන්නවා කියලත් සමහර බයියෝ ලීවා. හැබැයි එයාලට සහයෝගයට ලියන ඕන කෙනෙක් පිටරට හිටියට කමක් නැහැ. ඩයස් මිලා වගේ.
ඊට පස්සේ ආචාර්ය හප්පා මෙහෙමත් ලියල තිබ්බ.
"ගමෙන් කොළඹට පැමිණි මට නුඹ සිනහසෙන්නේද අජිත් මිතුර ". අපි හුඟක් අය ගමෙන් තමා ආවේ. කොළඹ හිටියත් ලන්ඩන් හිටියත් සමහර දේවල් වෙනස් වෙන්නේ නැහැ.
උඩුවා සිද්ධියේදී මට කියන්න තියෙන්නෙත් දේශපාලනික වශයෙන් මම උඩුවා ගේ පැත්තේ හිටියත් නැතත් ඒ නාටකයක් නම් ඒ රඟ පෑමේ අයිතිය උඩුවට තියනව කියල. අපට වෙන රටක ඉඳන් වෙන ඕන රටක් ගැන හෝ ප්‍රජාවක් ගැන ලියන්න අයිතියක් තියෙනවා වගේ තමයි.
හැබැයි කීයෙන් කී දෙනාද අවධානය දුන්නේ උඩුවරගෙදර මතුකළ කාරණාව ට. අර්ථසාධක අරමුදලක ප්‍රශ්නයක් ගැන. ඒ පැත්තෙන් ගත්තොත් උඩුව ෆේල් මෙතැන .ප්‍රසිද්ධිය ආවේ එයාට මිස එයා එතන විරෝධය පළ කළ සන්සිද්ධියට නෙමෙයි.
උඩුව ඇතුළු ගොඩක් මාධ්‍යවේදීන්, කලාකරුවන් හිතන් ඉන්නව හුඟක් අය ඒ ගොල්ලන්ව දන්නවා කියල. ඇත්තටම ගත්තොත් ඒක එහෙම නැහැ. මේ ළඟදී මගේ ෆේස්බුක් මෙසේන්ජර් එකට පණිවිඩයක් එවපු මහත්මයෙක් ඔහුගේ වාර්තා චිත්‍රපට නිෂ්පාදනයකට මුදල් යොදවන්න හෝ යොදවන කෙනෙක් හොයා දෙන්න කියල ඉල්ලීමක් කරලා තිබුන. මම කීව මම ඔයාව දන්නෙත් නැහැ. කරන්න යන වාර්තා චිත්‍රපටය මොකද්ද දන්නෙත් නැහැ කියල. අවංකවම මම ඔහු කවුද කියල දන්නේ නැහැ.
මීට අවුරදු ගණනකට කලින් මම ලංකාවට යන්න හීත්‍රෝ ගුවන් තොටුපලේ හිටිය. ඔක්කොම චෙකින් ඉවර වෙලා ඇතුලට යන ලෝන්ජ් එකේ ඉන්දෙද්දී මා ළඟින්ම වගේ හිටපු කවුද ලංකාවේ වගේ පෙනෙන කෙනෙකුට ගොඩක් අය ඇවිත් අතට අත දීල කතා කරනවා දැක්ක. මම මගේ පාඩුවේ පොතක් බලන නිසා එතැනින් නැගිටලා ගියා වෙන තැනකට. එදාම ලංකාවට යන මම අඳුරන කෙනෙකුත් අර තැනැත්තා ට කතා කරලා මාව දැකලද කොහේද මං ගාවට ඇවිත් කතා කළා. මිනිහ මට කියනව අර තැනැත්තා කීවලු මම මහා ආඩම්බර කාරයෙක්. කතා නොකර නැගිටලා ගියා කියල. මිනිහෙක්ට ආචාර කරන්න දන්නේ නැති ගම් වලින් ලන්ඩන් ආපු එවුන් කියලත් කීවලු. මට හිනා ගියා ඒ කතාවට. මම කීව මම මොකටද කතා කරන්නේ මම දන්නා කෙනෙක් නෙමේනේ කියල. යාලුව කියනව. ඇයි මචං ඒ අර අහවල් ප්‍රසිද්ධ බයිලා ගායකයා නේ. යුරෝපයේ ටුවර් එකක් ඉවර වෙලා ලංකාවට යනවා. එයාගේ සින්දුවක් දෙකකුත් මතක් කළා. සින්දු දැනගෙන හිටියට අපට කියන හැමෝම මතක හිටින්නේ නැහැනේ. ඒ කාලේ මම දන්නේ නිහාල් නෙල්සන් ගේ මුණයි සුනිල් පෙරේරා ගේ මුහුණයි විතරයි බයිලා කියන අයගෙන්. අනික එහෙම වුනාය කියල ළඟට ගිහින් කතා කරන්න අවශ්‍යත් නැහැනේ.
මම මාධ්‍යවේදියෙක් නෙමේ. අසරණ අහිංසක බැනුම් අහන බ්ලොග් ලියන්නෙක් පමණයි.
-ඡායාරුපය අන්තර්ජාලයෙන්
