කවියක්

හැමෝම කවි ලියනවා වගේ කියල හිතෙනවා. ඊයේ කියෙව්වේ අපේ හිතවත් ජයසිරි අලවත්තයන් ලියු "කාව්‍ය මකරන්ද විමංසා " එකට විචාරයක්. ඒක කියෙව්වහම හිතුනේ කවි නිසඳැස් ලිව්ව කාලයක් මතක නැහැ කියල. ඉඳල හිටලා මාතලන්ගේ දේශපාලන කවි පේලියක්, බස්සිගේ, කටුසු හදවතගේ , දිලාගේ, ශාශියගේ නිසඳැසක්, කවියක් කියවෙනකොට හිතෙනවා ලියන්න ඕනේ කියල.

ඒ අතරේදී තම මගේ සහෝදරිය මට මතක් කලේ මම  ලිව්ව නිසඳැසක් ගැන. මම ලිව්ව එක වුනත් අක්කා කිව්වේ ගොඩක් අය ඒක කොපි කරගෙන තමන් ලිව්වා වගේ සමරු පොත්වල හෙම ලියාගෙන හිටිය කියල. ඉතින් ඇත්තටම මේක මගේ. ඔරිජිනල් කොපිය ලියු පොත තවම අක්ක තියන් ඉන්නවා සිහිවටනයක්ලෙසට . (මම පිටරටක ජිවත් වෙන නිසා). මේක ලිව්වේ එක්තරා යුවතියක් ගැන 1982 විතර මම අපොස (උ.පෙ.) කරන කාලේ. කතාවත් කියලම හිටින්නම්.

ලස්සන ගෑණු ළමයෙක් හිටිය ගෙවල් ගාව. මගේ ගේ ළඟ නිසා මම සාමාන්‍යයෙන් කතාව දාගෙන  ඉන්නවා එයා එක්ක. ඒ දවස් වල මට ගණන් පුළුවන් කියල රාවයක් තිබ්බ නිසා මගෙන් ඉඳ හිට ගණන් අහගන්නත්  එනවා. හැබැයි එයා ටිකක් නම තියෙන බාලිකා විද්‍යාලයකට ගිය චුට්ටක් වෙන්න උඩඟු කෙනෙක්. මෙයාට කැමති පිරිමි ළමෙකුත් හිටිය ඒ ළඟම නුවන් කියමුකෝ නම.  ඉතින් මේ නුවන් කොළු ගැට තෙමේ මමත් දන්න කෙනෙක් වුනත් යාලුවෙක්ම නෙමේ. මිනිහ දවසක් මාව හමුවෙන්න ආව උදව්වක් ඉල්ලා ගෙන. උදව්ව මොකක්ද ඉතින් අර ගෑණු  ළමයාගෙන් අහන්න පොරට කැමතිද කියල. මන් කිව්වා මම ඔය කපු වැඩ වලට නැහැ කියල. පස්සේ මූ  කියනවා ඒ කියන්නේ උඹ යාලුයි නේද, උඹ ටියුෂන්  දෙනවා නේද ඒකද මේකද කියල. මාත් එක්ක වලිය දැන් . පස්සේ මල කරදරෙන් බේරෙන්න බැරි නිසා මම හා අහන්නම් කිව්ව.
දින දෙකකකට විතර පස්සේ කෙල්ල එක්ක කතා කරන ගමන් මම නිකමට කෝට්ටක් වතුරට දාල ඇනල බැලුව?

"ඔයා  දන්නවද නුවන් හෙම අර පල්ලහා  ගෙදර ඉන්නේ?"

කෙල්ල කියපි "අපොයි මම දන්නව ඒ වසංගතේ. අර කබල්  බයිසිකල් කට්ටත් තල්ලු කරගෙන ඇවිත් මගෙන් ඇහුවනේ යාලු වෙනවද කියල. මම බැනල එලව ගත්ත. ඌත්  එක්ක යාලුවෙන්න අර කොරියාවේ කෙල්ලක් හොයා ගන්න කිව්ව".  (කොරියාව කියන්නේ උතුරු දකුණු කොරියාව නෙමේ. ඒ දවස් වල තිබ්බ කොලඹ දුප්පත් කෑල්ලක්)

දැන් මට ටිකක් අප්සෙට්. නුවනයා  මට අහපු  කතාව කිව්වෙත්  නෑනෙ.

මං නුවනය  හම්බ වෙලා බැන්න. කලින් ඇහුව කියල කිව්වේ නැහැ කියල. මු මට කියනවා " මචන් උඹ ටියුෂන් දෙන නිසා උඹ කීවොත් ඒකි  කැමති වෙයි කියල මට හිතුන " නුවන් උසස් පෙළ අසමත් වෙලා පොඩි ජොබ් කට්ටක් පටන් අරන් හිටියේ. මම නුවන්ට කීව කෙල්ලට වෙන කොල්ලෙක් ඉන්නවා. ඒකයි කේස් එක. උඹ වෙන අතක් බලා ගනින් කියල. නුවන් දුකින් ඔලුව පහත් කරගෙන යන්න ගියා.

මේක තමයි ලිව්ව කවිය. දැන් බලන කොට බොළඳයි වගේ. වචනත් ඔහේ ලිව්වට තාරකාත් එහෙම නැහැ වගේ. ....

ඈත දිදුලන නිම්  වළල්ලෙන් 
සීත  මිදුම් කඩ තුරාවෙන් 
වැසී  ගිය රන් වළා හුයෙකින්  
දිදුල දිදුලා  සිත් කැලුම් දෙන 
නීල උත්පල දිමුතු තරුවක් 
එපා කිසිදින ඔබ පතන්නට 
විරහ ජිවන වේදනාවන් 
එහි රැඳී ඇත 
එහි රැඳී ඇත !

(ප.ලි.  මගේ අක්ක කියන විධිහට මේක ලියා  තිබුන මගේ මේ කවි පොත තියාගෙන ඉඳල තියෙන්නේ ඒ ළමය. ඒ ගොල්ලෝ ගෙවල් ඇරලා යනකොට ඒක  දීල ගිහිල්ල. (මං එතකොට වෙන රටක) ඒ ළමය හිතාගෙන ඉඳලා  තියෙන්නේ මං ගැනලු. කාටද ඉතින්  ඕව තේරෙන්නේ ඒ කාලේ. පොත්  කියව කියව හිටිය පොත් ගුල්ලනේ.)